The Kauri Coast - Part I

Kia Ora!

Na een vermoeiend weekend en een veel te korte nachtrust ben ik deze morgen tussen de regendruppels door toch naar EF gesukkeld. Meer zelfs; ik heb al een chief editors meeting achter de rug en ons magazine begint echt op iets te lijken nu. Maar maar ... jullie reporter ter plaatse zal jullie vandaag informeren op een verslagje en hopelijk morgen de bijpassende foto's kunnen publiceren.

Om 6u opgestaan zaterdagmorgen om op tijd in Auckland te zijn en toch nog een rustige morgen te hebben. Bleek het erop neer te komen dat we sowieso met een half uur vertraging zouden vertrekken en ik dus eigenlijk veel te vroeg opgestaan was, but we can handle that. Rond 8.30 zijn we eindelijk vertrokken om 8u later aan te komen op de plaats waar we zouden slapen. Nu als we zonder stops en omwegen zouden rijden zijn we er op een kleine 4u (wat in Nieuw-Zeeland een heel normale afstand is).

We hebben 1 keer gestopt voor een morning tea (het is niet voor niets een Engelse kolonie geweest). Daar met een prachtig uitzicht een koffiekoek en een appel opgegeten en dan weer verder gereden. De wegen in Nieuw-Zeeland zijn vrij simpel; er is een grote autostrade met aan elke kant 3 rijstroken in Auckland. Eens je Auckland uit bent wordt het een weg met 1 baanvak voor elke richting. Er is ook geen sprake van alternatieve wegen of binnenweggetjes omdat die hier simpelweg niet bestaan. Tijdens je route zien je wel de meest fantastische landschappen. Ik denk dat het voor Europeanen het best te vergelijken is met Schotland: een heel groen, bergachtig landschap met schapen en koeien. Een keer je in een stadje komt zit je in Amerika: een hoofdstraat met winkels aan beide zijden en lichtreclames overal.

We zijn ook gestopt op Baylys Beach. Een prachtig strand tot onze chauffeur het lumineuze idee kreeg met zijn busje (incl. trekker voor onze bagage) het strand op te rijden. Eens hij zeker was dat hij er niet meer uitgeraakt en zijn wielen meer dan de helft ingegraven waren hebben de studenten het heft in handen genomen. We hebben het hele busje uitgegraven, de trekker eraf gehaald en die al naar de straat geduwd, dan tegen de chauffeur gezegd dat hij achteruit moest rijden en ondertussen hebben wij met man en macht staan duwen. Leuk weetje: terwijl we aan het graven waren begon het tij op te komen en kwam het water net niet tot aan het busje. Dankzij onze directe aanpak en doordacht plan is het busje toch nog losgekomen en zijn we weer verder gereden.

Volgende stop: Dargaville. Het busje wordt aan een supermarkt aan de kant gezet. Chauffeur aan het woord: "you can buy ingredients for dinner here". Niemand was ervan op de hoogte, maar blijkbaar werden we dus verondersteld onze eigen dinner te maken. Na snel overleg met de Nederlanders (met mij erbij waren we met 5) hadden we besloten voor pannenkoeken te gaan. Zo gezegd zo gedaan; pannenkoekenmix gekocht, melk, eieren, fruitsap en bier. Daarna bij een (lekkere) chinese take away onze lunch gehad. Na een tankbeurtkonden we weer verder. Onderweg dan nog een tankwagen in brand zien staan en gepraat over koevlees, digitale tv, fast food en de mensen die uit pornocategorie in de videotheek komen.

Tijd vliegt. Eens aangekomen in onze verblijfplaats (in the middle of nowhere) was er de volgende verrassing. We hadden een uur om ons te installeren in de marae (een grote, heilige "schuur" waar 20 matrassen op de grond lagen met een kussen en lakens) werden we door met een traditioneel gebed en Maori verwelkoming onthaald. Toen kregen we een soort welkomingsceremonie waar iedereen muisstil van werd. Het was echt indrukwekkend om dit te zien en te horen, onze twee Maori gidsen gingen er helemaal in op en ikzelf was ook echt diep onder de indruk. Nadat we geinstalleerd waren hebben we onze eerste lading pannenkoeken met Maple syrop (beetje zoels de suikersiroop in Belgie) naar binnen gewerkt.

Rond 9u werd het tijd voor onze nachtelijke boswandeling. Tijdens de wandeling werden ook Maori verhalen verteld die echt ontzettend interessant zijn, mede omdat een van onze gidsen een erg goede verteller was. We hebben twee speciale bomen bezocht zijnde Te Matua Ngahere - the father of the forest (4.000 jaar oud, 29 meter hoog en 17 meter omvang) en Tane Mahuta - the lord of the forest (2.000 jaar oud, 51 meter hoog en 13 meter omvang - hoogste Kauri boom in de wereld). Bij beide werd hetzelfde ritueel gevolgd: in het Maori wordt de boom aangesproken en uitgelegd waarom we tijdens de nacht hem komen bezoeken. We krijgen wat uitleg en dan wordt alle licht gedoofd en sta je dus in een donker bos met de maneschijn. Er wordt gevraagd van stil te zijn en vervolgens beginnen de Maori's een soort zang / gebed en spelen ze op een soort panfluit. Eens dat gedaan was werd de boom in alle aanwezige talen goedenacht gewenst en gingen we weer terug. Allemaal heel sereen en het had echt iets magisch. Een moment van diepe bezinning die voor mij zelfs nog iets langer hadden mogen duren. De meeste van onze groep vonden die momenten ook het beste van heel het weekend.

Na de wandeling zo rond middernacht hebben we onze 2de lading pannenkoeken gegeten en nog wat nagepraat. We hebben ook aan ruilhandel gedaan: wij wat pasta met tomatensaus van de Duitsers en zij wat pannenkoeken van ons.

Dit weekend was er ook een uurverandering waardoor 2u in de nacht plots 3u werd. Ik lag in bed om 3.15 om de volgende morgen om 7u weer op te staan. Een pijnlijke ervaring.

Door tijdsgebrek en ook omdat de post anders te lang zou worden (dat is hij nu al) volgt de rest van het weekendverhaal morgen. Ik zal ook morgen pas op e-mails kunnen antwoorden. Tot dan!