The Kauri Coast - Part II

Back for part II!

Eerst even vermelden dat ik mij vandaag al min of meer hersteld voel van het weekend. Ik ben zo goed als uitgeslapen en mijn spieren doen al heel wat minder zeer dan gisteren. Goed begin dus :-)

Zondag dan ... We zijn opgestaan om 7u om snel nog een ontbijt te hebben. Daar heb ik mijn eerste boterham met choco gegeten in weken en ik moet zeggen het smaakte heel goed :-) Verder nog een appel en ik was klaar om in een been te gaan kerven. Rond 8.30 de bus genomen en ons gedropt bij een huis met een geweldig uitzicht. Net zoals de meeste Nieuw-Zeelanders trokken ook deze mensen zich niet te veel aan van hun huis. Het stond vol met rommel, maar het was duidelijk dat er in geleefd werd. Het andere uiterste hier is een clean huis alsof er nog nooit iemand een voet ingezet heeft. Een huis zoals bij ons dat redelijk vol staat, maar op een nette manier heb ik hier nog niet gezien. Maar bon terug naar de zaak van de dag: bone carving!

We werden erg vriendelijk ontvangen en gevraagd van een symbool te kiezen uit een rijtje. Dit zou ons symbool dan worden. Ik koos voor een soort haak genaamd Hei-Matua (op een van de foto's kan je het zien). De betekenis: het is een gestyleerde vishaak die sterkte, voorspoed, weelde, vruchtbaarheid en een groot respect voor de zee symboliseert. Hij wordt dikwijls gedragen door reizigers omdat hij geluk en veiligheid geeft. Het symbool wordt geeerbiedigd door de Maori's omdat het staat voor macht en gezag. En dat allemaal rond mijn hals ...

Eens het symbool gekozen kregen we elk een koebot en moesten het symbool daarop tekenen. Nadat we het uitgekerfd hadden moest het bijgeschaafd worden langs de randen om de vormen af te ronden. Vervolgens hebben we het nog bijgevijld om tot slot eerst met droog en dan 2 maal met nat schuurpapier erop te keer te gaan. Na een dikke 2u was het klaar. Het resultaat vond ik verbluffend; het ziet er net zo uit als dat je het in de winkels hier ziet. Niet enkel het mijne, maar ook dat van de anderen was echt mooi.

Omdat het gemaakt is uit natuurlijk materiaal zal het symbool zich ook aanpassen aan ons lichaam. De lichaamsolie werkt erop in en zorgt ervoor dat het van de witte kleur meer beige-achtig zal worden. De symbolen worden door de Maori gedragen en na hun dood worden ze doorgegeven aan de aanverwanten. Omdat de lichaamsolie van de dode erin zitten is de dode steeds bij hen. De vrouw in het huis draagt er normaal ook een. Ze heeft een zoon in Irak en die draagt het elke keer hij daar is, als hij terugkomt geeft hij het aan zijn moeder terug en dan draagt zij het weer. Op deze manier is de zoon steeds beschermd als hij weg is en is zijn moeder steeds bij hem.

Terwijl de man de carving in goede banen leidde had de vrouw lunch voor ons gemaakt. Na de lunch heeft ze ons nog vanalles laten zien uit de Maori-cultuur en ook nog enkele verhalen. De Maori's dragen hun cultuur in hun hart en dat merk je. Elk verhaal dat ze vertellen is niet enkel erg mooi, bovendien merk je dat die mensen daarmee groot gebracht zijn en er plezier in hebben ons daarop te vergasten.

Eens terug aan onze Marae hebben we alles opgeruimd en hebben we een soort afscheidsceremonie gehad. Ook deze was weer indrukwekkend en maakte het weekend helemaal compleet. Tijdens dit weekend heb ik ook driemaal de traditionele Maori groet gedaan. Dit is voor ons het best te vergelijken met de Eskimo groet denk ik. Je geeft elkaar de hand en vervolgens breng je de voorhoofden tegen elkaar en ook de neuzen. Tijdens de groet kijk je elkaar dan ook in de ogen. Voor ons Europeanen is dit heel raar omdat wij wat dat betreft nogal afstandelijk zijn; de gezichten tegen elkaar brengen gebeurt nooit met een vreemde. De groet hoorde bij het weekend en was een van de dingen die je het gevoel gaven dat je echt iets speciaals, unieks aan het doen was.

Op onze weg naar huis is er niet echt meer iets gebeurd buiten een file. Zoals ik gisteren al zei is de autostrade buiten Auckland een baanvak voor elke richting en niet meer. Als daar dan een file op staat en er bestaan ook geen alternatieve wegen ben je dus goed gezien ...

Het belangrijkste is dat we goed thuis geraakt zijn en we het er allemaal over eens waren dat deze trip heel erg geslaagd was en een unieke ervaring. Ondanks het feit dat ik doodop was zou ik de trip voor geen geld in de wereld willen missen hebben. Het was een fantastisch weekend.

Voor de curieuzeneusen onder jullie staat er een grote, nieuwe lading foto's op het internet. Het zijn beelden van dit weekend, mijn huis en mijn Nieuw-Zeelandse & Belgische familie. Have fun!