Dag 4-5

Kia Ora!

Tijd om een vervolg te breien aan mijn reisverslag.

Donderdag 21/12

Het begin van wat een sportieve dag zou moeten worden. In de voormiddag was het weer niet echt schitterend te noemen, maar dat lieten we niet echt aan ons hart komen, het programma was daarvoor veel te druk bezet. We zouden gaan kajakken op volle zee. Ik deelde een kayak met Gianna en de komende 3.5u waren we dus onvermijdelijk afhankelijk van elkaars inspanningen (vraag me niet waarom ik die dan net met Gianna deel ...). Het was heel erg leuk, we hebben ons door enkele zeer nauwe rotsen moeten wringen, hoge golven moeten trotseren, iets gezien dat een penguin moest voorstellen (voor mij kon het ook een eend geweest zijn ...), maar vooral sportief en amusant bezig geweest. Er is ook een Belg (neen, niet ik :-p) in geslaagd uit zijn kayak te vallen wat uiteraard zorgde voor extra amusement.

Eens terug op het droge hebben we geluncht op 15 minuten (niet echt aan te raden voor de maagspieren enal, maar het was dat of niets) om dan in een watertaxi terecht te komen naar Abel Tasman Park. Abel Tasman in kwestie is een Nederlander die als eerste voet aan land gezet zou hebben op Nieuw-Zeeland, maar het desondanks niet geclaimd heeft als kolonie, waarschijnlijk te hard geschrokken van de Maori's ofzo ... Voor we te ver afwijken; de watertaxi dus. We werden op punt A afgezet, moesten dan 2.5u wandelen door de wilde en prachtige natuur om op punt B aan te komen en daar weer opgepikt te worden door die watertaxi.

Het spreekt voor zich dat na zo een bezige dag, we er een rustige en vroege avond van gemaakt hebben.

Vrijdag 22/12

Een lange dag rijden, van 's morgens tot 's avonds, van Motueka naar Hokitika. Over de busrit valt uiteraard niet veel te zeggen. Mijn bezigheden: muziek luisteren, van het landschap genieten, socialisen (uiteraard :-p), slapen en een boek lezen. Ik heb hier in Auckland het boek van Sabinne Dardenne gekocht (voor diegene die de afgelopen jaren geslapen hebben: ze is een van de twee overlevenden van Dutroux). Het boek is in het engels - uiteraard - en was hier in uitverkoop. Raar dat ik daarvoor tot hier moet komen om dat te lezen, maar het leven zit vol rare toevalligheden zeker? Over het boek zelf: erg goed. Ben heel blij dat ik het gelezen heb, je komt zoveel te weten dat je (of ik toch) nog niet wist over haar verblijf daar, maar ook over het proces. Ze geeft ook heel goed weer hoe Dutroux haar in zijn macht had en hoe zij zich 88 dagen lang voelde als gevangene in die verborgen kelder. Het doet je toch wel eens nadenken.

Eens in Hokitika aangekomen, een minuscuul stadje, werden we in een vreselijk lelijk hostel gelogeerd. Zonder twijfel het meest lelijke, oncomfortabele en onhygienische hostel van de hele trip. Het was niet mooi, niet groot, niet proper, niet niets buiten slecht, lelijk en vuil. Gelukkig wisten we op voorhand dat het maar voor 1 nacht zou zijn.

's Avonds zijn we dan uit pure miserie maar uitgegaan zodat onze tijd in het hostel zo beperkt mogelijk was. Bij onze intrede in een (van de twee) bars in het "centrum" werden we bekeken als een stel aliens die een invasie aan het plannen waren, maar dat kan ons natuurlijk niet echt afschrikken. De helft van de in de bar aanwezigen was immers verkleed als Kerstman/vrouw (inclusief vest, broek, baard enal) dus het waren meer wij die alles eens goed moesten bekijken. Het positieve aan de bar: er was een tapkraan die in het midden stond en mijn aandacht trok; een mooie elegante witte tapkraan waar bovenop het logo stond te blinken van Stella Artois. Heb daar dan ook eentje besteld en nu moet ik zeggen dat het Belgisch bier toch wel iets heel anders is dan het Nieuw-Zeelands geel water. We hebben een vergelijkende test gedaan en ik ben trots te zeggen dat ik niet de enige was die er zo over dacht :-)

Het is een lange avond/nacht geworden en ik had weer de eer (en het genoegen ???) twee iets of wat beschonken jonkvrouwen naar huis te helpen. Het was 15 minuutjes lopen, maar het heeft ons net geen 45 minuten gekost ... Ze wouden elkaars handtas uitproberen, af en toe eens op adem komen, wel zeker zijn dat we de juiste weg aan het nemen waren, elkaars schoenen bewonderen ... en jawel alsof dat de gewoonte is als je wat te diep in het glas kijkt ook even yoga demonstreren. De zon verwelkomen meerbepaald, maar dan kwam ze toch tot de conclusie dat er midden in de nacht geen zon te zien is ... nja ... Het was enorm grappig, laten we het daarop houden :-)

Voor zover het vervolg. Er staan ook weer een reeks nieuwe foto's online. We zijn er bijna :-) Ik ga nu aan mijn eerste lesdag beginnen na een stevige lunch. Groetjes en maak er het beste van! Aan al diegene die met hun examens beginnen of nog een laatste weekje blok tegemoet gaan: good luck!!!