Dag 12-13

Kia Ora!

Nieuwjaar komt steeds dichterbij (in mijn reisverhaal uiteraard, dat het in real al voorbij is had ik al door - kwestie van de slimmerikken te slim af te zijn :-p) en daarmee ook het einde van de trip. Dat laatste was eigenlijk vrij jammer, alhoewel dat ik mijn "oude" leventje in Auckland ook wel best begon te missen.

Vrijdag 29/12

Na een korte nacht en een wachtrij aan de drie douches voor een 30-tal personen was het weer tijd om te gaan. Weg uit Dunedin, op naar Lake Tekapo!

Alweer een rit door verbazende landschappen, maar het weer werkte niet echt mee. Het was donker en overtrokken en zo nu en dan gingen de hemelsluizen nog eens open ook.

Op onze weg naar het wonderbaarlijke meer zijn we gestopt in enkele godvergeten plaatsjes waar geen mens ooit van gehoord heeft. We hebben ook nog een cape bezocht waarvan ik de naam nu even kwijt ben. Een vuurtoren op het uiterste punt en zeehonden beneden in het water, iets dat je niet dikwijls ziet bij ons :-p Verder hebben we ook bij een zalmkwekerij halt gehouden en daar zagen verschillende onder ons al een geschikt avondmaal in. Gevolg: in het gangpad van de bus lagen twee hele zalmen op ijs in doorzichtige zakken de rest van de weg naar mij te staren (heel erg gezellig, geeft je direct een behaachelijk gevoel).

Het hostel zelf was gelegen aan het water wat vanuit de keuken een fantastisch uitzicht gaf. 's Avonds ben ik dan ook buiten gaan zitten om de zon te zien ondergaan achter de bergen. De weerkaatsing op het water was werkelijk fantastisch. Lake Tekapo is ook wel gekend als het Mirrorlake. Het water is erg stil wat ervoor zorgt dat heel de omgeving in het meer weerkaatst wordt. Nodeloos te zeggen dat dit erg tot de verbeelding sprak.

Verder is het stadje ter plaatse net zo groot als het hostel zelf denk ik, dus er viel niet veel te beleven. We hebben er dan maar een rustige avond van gemaakt. Dat kan ook eens geen kwaad :-)

Zaterdag 30/12

Lake Tekapo werd vandaag ingeruild voor Christchurch. Maar voor het zover was moesten we uiteraard nog even de toerist kunnen uithangen. Aan het meer is een heel klein kerkje gelegen - The Church of the Good Shepherd - waar net die dag een trouwpartij plaatsvond. Hebben we daar even staan kijken en verschillende meisjes begonnen al weg te dromen ... Het is toch raar dat dat het eerste is waar ze aan denken als ze een kerk zien? Waarschijnlijk is dat een hersenkronkel die mijn brein te boven gaat. Zolang ze maar plezier hebben :-)

Eens we weer op weg waren begon het steeds donkerder te worden. Op een bepaald moment begon het zelfs te hagelen. Dan heb ik het niet over kleine hagelbolletjes ofzo, maar wel over dikke bollen die - zonder te overdrijven - net geen cm diameter hadden. De Zuid-Amerikanen onder ons waren er erg opgetogen over, want ze hadden dit nog nooit in hun leven gezien, de Europeanen daarentegen ... Moet je weten dat we zelfs gestopt zijn omdat ze er een foto van wouden nemen ... Zo zie je maar weer, dat wat voor ons heel normaal is voor een ander weer heel speciaal is.

Na de hagelfoto's zijn we weer verder gereden doorheen de Canterbury Plains. Dit is het grootste vlakte die ze in Nieuw-Zeeland hebben. Met andere woorden was dit iets totaal anders dan wat we gewoon waren. Hier zag je enkel in de verre verte bergen als je echt al moeite deed, terwijl we anders altijd midden tussen de bergen reden.

We kwamen vrij snel in Christchurch aan, wat ons toeliet nog wat activiteiten te doen in de namiddag. Zo zijn we op verkenning gegaan doorheen de stad en hebben we de Botanic Garden nog bezocht. Die laatste is trouwens het grootste stadspark van Nieuw-Zeeland en was inderdaad wel gigantisch, maar wel erg verzorgd en mooi. Bovendien was het stralend weer en bijgevolg dus geen probleem om daar een namiddag door te brengen.

s' Avonds zouden we nog eens naar de film gaan, maar niet vooraleer gedineerd te hebben op een terrasje aan het water, waar een heel erg ontspannen en gezellige sfeer hing. De keuze voor de film was gevallen op Sofia Coppola's Marie Antionette. Een mooie, kleurrijke film die je een beter zicht geeft op haar (zijnde MA) leven. Jammer wel dat de film vrij oppervlakkig blijft en een abrupt einde heeft. Dat laatste was teleurstellend, net als je voelt dat er iets te gebeuren staat komt de eindgeneriek en dat is nu niet direct een goed gegeven. Zelfs als er een vervolg zou gepland zijn was dit nog een slecht einde geweest. Maar bon, we zetten ons erover en al bij al was het toch een goede film.

Daarna zijn we nog iets gaan drinken en hebben we ons nog eens op de dansvloer begeven. Na twee pogingen een uitermate leuke bar gevonden waar we ons dan nog eens goed laten gaan hebben (neen, niet in de drank gevlogen, wel - met uitermate veel gratie uiteraard - op de dansvloer gaan shaken :-p). We hebben ons tot in de vroege uurtjes erg goed geamuseerd; een uitstekende opwarmer voor Oudejaar :-)