Schade inhalen

Kia Ora gemotiveerde volgelingen!

Het lijkt alweer een eeuw geleden dat ik hier nog eens als Kiewie mij op het net gesmeten heb en als ik dat zo eens nakijk blijkt dat eigenlijk ook aardig te kloppen. De afgelopen 4 weken zijn dan ook ongekend druk, bewogen en jawel, zelfs emotioneel geweest. Eens mens krijgt hier op korte tijd soms toch nogal wat op zijn zieltje gekatapulteerd moet ik zeggen.

Kwestie van te beginnen bij het begin moet ik toch nog even melden dat het concert van Snow Patrol geweldig was. Voor mij lijkt dat echt al enorm lang geleden eigenlijk, in tusssentijd is er al zoveel gebeurd, maar de herinneringen zijn erg goed. Leuke sfeer, goede performance en meer van dat. Ik en Tim zijn daar zelfs nog de elegantie zelve geweest door enkele overenthousiaste tienermeisjes voor ons te laten staan. We stonden namelijk op de tweede rij (vlak voor het podium dus voor de niet zo wiskundig onderlegde personen onder ons). Aangezien we geen van beide kleine mensjes zijn en die tienermeisjes in kwestie toch wel een beetje gekrompen waren in de was en zich in onmenselijke bochten moesten wringen hebben we al dat leed maar even verholpen en hen voor ons laten staan. Wij konden immers zonder problemen over hun overbeweegelijke hoofdjes meekijken. Ze werden er opslag gelukkig van en begonnen nog harder mee te zingen. Het moment waar we allen op aan het wachten waren ...

Verder heb ik dus ook mijn 3 weken durende stage bij Excelerator voltooid met succes. De laatste dag hebben ze opslag nog een soort koffiebreak - afscheidsfeest gehouden en heb ik nog een mooie kaart gehad waarop alle teamleden iets geschreven hadden en mij bedankte voor mijn inspanningen. Een erg mooi gebaar. Verder heb ik al mijn opdrachten daar ook met succes voltooid. Een vergelijkend rapport geschreven over hun website en de andere in hun branche, nieuwe kandidaten gevonden voor hun programma's, lokale media gecontacteerd en gratis reclamemogelijkheden uitgedokterd. You name it, I've done it :-) Ze hebben me zelfs nog bedankt voor mijn enthousiaste en creatieve input. En voor diegene die denken da'k nu mezelf aan het bestoefen ben: You're right, but only because I'm worth it :-) Aha!

Het einde van mijn stage betekende ook direct het einde van alweer een trimester, wat dus onlosmakelijk verbonden was aan het afscheid van enkele erg dierbare mensen. Er gingen een heleboel vrienden en kennissen een andere weg uit, van sommige weet je dat je hen nooit meer gaat terugzien, van andere weet je dat je hen ooit of snel weer zal zien, maar wanneer juist? Ik heb het al dikwijls moeten doen, afscheid nemen, maar eigenlijk wordt het er nooit gemakkelijker op. Sommige zie je gewoon liever niet gaan. De kunst is om er niet te lang proberen bij stil te staan en je volop op de moderne communicatietechnologie te storten zoals daar zijn: sms en e-mail. En dat doen we dan ook uiteraard :-)

Het afscheid van de ene ging dan weer gepaard met het wederzien van de andere. Zo heb ik de laatste week hoog bezoek uit Belgie gehad: mijn oudertjes zijn in hoogst eigen persoon naar de andere kant van de wereld gekomen om alles hier eens te komen inspecteren en hun geweldige zoon nog eens diep in de ogen te kijken. Ik zou er een uitgebreid verslag van kunnen typen, maar dat gaat dus veel te lang duren dus 1 goede raad: vraag het aan hen! Maar omdat ik jullie toch ook niet te lang op jullie honger wil laten zitten zal ik ook maar het een en ander uit de doeken doen.

Het is hier de afgelopen 6 weken ongeveer erg mooi weer en tot 1 week geleden ook droog. Maar pa en ma hadden blijkbaar de wolken en de regen met zich meegebracht want de 10 dagen dat ze hier geweest zijn heeft de zon zich slechts in beperkte mate laten zien. Ze hebben nu ook de Bay of Islands gezien (inclusief cape reinga - meest noordelijke punt, Russell en Paihia) en ook Rotorua met zijn thermische activiteiten en de Polonysian Spa hebben voor hen geen geheimen meer. Ze hebben kiwi's gezien, de Haka (Maori strijddans), genoten van het lekkere eten hier met zijn aparte smaken en combinaties en papa heeft zo goed als elke dag zich tegoed gedaan aan de gigantische Nieuw-Zeelandse groenlip mosselen. Het slechte weer heeft ze dus niet echt kunnen stoppen :-) Verder had Mani hen ook uitgenodigd om bij haar thuis te logeren en heeft ze ook luchthaventaxi gespeeld. Iets wat nog maar eens aantoont wat een onvoorstelbaar lief persoon ze wel niet is. Het klikte erg goed tussen mijn ouders en mijn hostparents en dat maakte alles uiteraard nog leuker en aangenamer. Het zijn een geweldige 10 dagen geweest, het is alleen te snel gegaan.

Ik heb hier op gezondheidsvlak ook nog nooit iets voorgehad, maar tijdens de 10 dagen dat mijn ouders hier waren ben ik er toch wel in geslaagd van een ontsteking op mijn rechteroog op te doen, waardoor mijn oog twee dagen op rij 's morgens erg opgezwollen was (lees: eruitzag alsof ik serieuze klop gekregen had). Verder had ik de laatste dag ook nog een of andere ziekelijke aanval waardoor mijn gewrichten aanvoelden alsof ik net de dodentocht gedaan had en mijn maag op elke minuut meer leek op te zwellen. Op het einde heeft mijn wonderbaarlijke wilskracht met behulp van de geweldige hedendaagse medicatie de slag om mijn lichaam dan toch gewonnen en zijn alle vieselijke virussen en ander ongedierte verbannen naar het hiernamaals. Lang de gezonde versie van mezelf!

Voor ik me helemaal laat overmannen door het overwinningsgevoel realiseer ik me dat het ondertussen weer tijd is geworden om mij op lesdag 2 van het nieuwe trimester te gaan storten. De volgende 3 (eigenlijk 2.5) maanden zal alles draaien rond het CPE. Voluit is dit het Cambridge Proficiency Exam. Dit is een examen van the Camebridge University die de hoogst mogelijke graad van engels vastlegd is een hooggewaardeerd diploma. Iets heel waardevols, maar dat gaat wel serieus wat studie vergen. Het gekke is dat ik dat op dit moment eigenlijk wel zie zitten. Kheb nu al 6 maanden vrij relax kunnen leven en die inspanning nu kan er dan ook best wel af. Ik hou er wel van om eens uitgedaagd te worden, dus we gaan er vol overgave voor gaan!

Auf Wedersiehen!